#Gotham - 2

Wszystkie wielkie legendy mają swoje początki. Jasne, różne historie można opowiedzieć na wiele różnych sposobów, ale chyba najbardziej lubimy, gdy filmowa seria otrzymuje prequel w postaci serialu. Dziś wrota piekielne uchylają się przed Wami, ukazując „Gotham” – prawdopodobnie pierwszą rzecz od początku moich filmowych przygód, dzięki której bardziej polubiłam Batmana niż jego przeciwników.

Ilość sezonów:  3 (prawdopodobnie z przedłużeniem na kolejny)

Ilość odcinków: 3x 22 odcinki

Rok produkcji: 2014-?

Gatunki: kryminalny, akcja, drama

Uniwersum: DC Comics

Fabuła:

Zanim zacznę opowiadać o fabule samej w sobie, odczuwam wewnętrzną potrzebę zaznaczenia, iż piekielnie podobało mi się obsadzenie w roli głównej Jamesa Gordona, a nie Bruce’a Wayne’a. No ale wracając na właściwy tor.

Historia wciąga nas już od początku w wir zdarzeń. Towarzyszymy Jamesowi Gordonowi, początkującemu detektywowi pełnego idealistycznych poglądów w skorumpowanym do szpiku kanalizacji mieście Gotham. Poznajemy Sarę Essen – kapitan oddziału policji, zuchwałego i gburowatego Harveya Bullocka – partnera Jima oraz Barbarę Kean – rozpieszczoną narzeczoną głównego bohatera. Jak już wcześniej wspomniałam, pełen idealizmu Jim pragnie przywrócić miasto do czasów, jakie pamięta ze swojego dzieciństwa. Chce wyleczyć Gotham ze wszystkiego złego, co może się stać. Trzeba przyznać, że to urocze podejście, którego nawet Harvey nie wyśmiewa aż tak bardzo. No, poza momentami, w których śmieje się z Jima, że chłopak zginie przez swoją naiwność. Ale przecież wszyscy wiemy, na jakich zasadach działają prawdziwe przyjaźnie, prawda?

Najważniejszą sprawą, która nadaje tok całemu serialowi jest morderstwo miliarderów Thomasa i Marty Wayne’ów. Na miejscu zbrodni Jim poznaje Bruce’a – dwunastoletniego syna zamordowanych. I w ten oto sposób, bez zbędnych upiększeń poznajemy przyszłego Batmana. Młody detektyw poruszony tragedią, która dotknęła dziecko poprzysięga, że znajdzie morderców i postawi ich przed wymiarem sprawiedliwości. Bruce mu wierzy, ale bądźmy szczerzy, czy na długo? Wszakże mamy już trzy sezony, prawda?

Jim szybko na własnej skórze przekonuje się, że jego plan na ocalenie miasta wymaga ubrudzenia sobie rączek. Jego idealistyczna strona jest temu przeciwna, ale niewielki pierwiastek, który odpowiada za chęć przetrwania, nakazuje mu płynąć z prądem. Odtąd James Gordon spotykać będzie wielu niezwykłych ludzi – zabójczą Fish Mooney, Pingwina, którego potencjał poznamy dopiero po pewnym czasie, Selinę Kyle – wkrótce przyjaciółkę Bruce’a, dziewczynę, która w głębokim nosie ma prawo i porządek, a że to przyszła Kobieta Kot to potrafi włamać się dosłownie wszędzie, Alfreda – kamerdynera Wayne’ów, który po śmierci rodziców stał się jedynym opiekunem Bruce’a, a który także sporo ma za uszami, Lee Thompkins – cudowną panią doktor, Edwarda Nygmę – zamkniętego w sobie naukowca, który poza krojeniem zwłok uwielbia zagadki i pewną koleżankę z pracy, a w końcu Theo Galavana, który raz na zawsze zmieni życie młodego Jima.

Każdy kolejny odcinek serialu sprawia, że mam coraz większą ochotę go oglądać. Nie wiem, w jakim stopniu trzyma się on komiksowego pierwowzoru, ale Gotham jestem zachwycona. Niesamowite, pełnowymiarowe postacie, złoczyńcy, których po prostu nie da się nie kochać, młody Bruce Wayne próbujący odnaleźć morderców swoich rodziców i naprostować wszystkie błędy rodzinnej firmy Wayne Enterprises. A w środku tego wszystkiego widzimy Jamesa Gordona, który balansując na granicy prawa, bardzo często je łamie wierząc, że jego idealistyczne marzenie kiedyś się spełni. To, czy jego marzenia nie zmienią się przez te sezony musicie odkryć sami.

Za fabułę  10/10.

Gra aktorska

W tym odcinku piekielnie przepraszam za spoilery, ale jest kilka postaci, które muszę Wam przedstawić. Ich gra aktorska to dosłownie płynne złoto i jestem w nich wręcz zabójczo zakochana.

James Jim Gordon – rozwój tej postaci na przestrzeni sezonów to coś pięknego. Wiemy, jaki będzie efekt. Wszakże kto nie oglądał nolanowskiej serii o nietoperzu? Jednak cały proces od początku, gdzie Jim był idealistą z marzeniami do rozgoryczonego Gary’ego Oldmana jest wręcz niesamowity. I aktor daje radę. Mimo, że czasami mimika mocno mu siada (naprawdę, czasami człowiek ma ochotę uderzyć go kijem żeby zobaczyć czy jego mina jakkolwiek się zmieni) to jednak czujemy te same emocje, co on i rozumiemy go.

Bruce Wayne – w końcu doczekałam się Batmana, który nie uważa się za niepokonanego i nie lata w idiotycznym stroju nietoperza. Dziękuję twórcom. Mamy młodego chłopaka, wychowywanego przez lokaja i zdruzgotanego po śmierci rodziców. Początkowo młodzik w pełni ufa Gordonowi i nie zbliża się do sprawy morderstwa, jednak z każdym odcinkiem coraz bardziej go do tego ciągnie. Bruce zaczyna podejmować idiotyczne i nieprzemyślane decyzje, które powinny zaprowadzić go do najbliższej kostnicy, ale tak się nie dzieje za sprawą wielu czynników i sprytu Seliny Kyle. Widzimy rozterki dzieciaka, jego bezsilność i próbę poradzenia sobie z sytuacją. A później widzimy, jak Bruce staje się coraz bardziej bezwzględny, uczy się kłamać i manipulować. Widzimy w młodym chłopcu przebłyski przyszłego Batmana.

Alfred Pennyworth – kamerdyner w domu Wayne’ów. Aktor cudownie łączy doświadczenie postaci z odpowiednią dawką zmartwienia i sarkazmu. Mężczyzna zawsze wspiera Bruce’a, choć temu czasami zdarza się przekroczyć granice. Na pierwszy rzut oka widać, że Alfred jest dla niego jak zastępczy ojciec, co wzbudza naszą sympatię do niego. I słusznie. Bo nie dość, że Alfred jest kochany to umie skopać tyłki, jak mało kto. I ten nieziemski akcent. Na ogień piekielny, miód dla moich uszu.

Selina Kyle – młoda, żyjąca na ulicy. Jest całkowicie zatopiona w gangsterskim światku. Zna tam praktycznie każdego. Wiele zawdzięcza swojej buźce, dzięki której ma wstęp tam, gdzie niewygodnie byłoby się dostać innymi sposobami. Skakanie po dachach? Żaden problem. Kocie ruchy to znak szczególny naszej  młodej i prześlicznej bohaterki. Dziewczyna udaje, że jest szczęśliwa, bo nie ma rodziny i jest wolna. Może chodzić, gdzie jej się żywnie podoba i robić dokładnie to samo. Nie musi się o nikogo martwić. Prawda okaże się nieco inna, gdy wraz z kolejnym odcinkami zobaczymy coraz większą rzeszę ludzi, na których Selinie zależy.

Jest jeszcze piekielna liczba dodatkowych postaci. Wymienię je tutaj, ale bez większego opisu, bo każde słowo byłoby spoilerem, a nie chcę psuć Wam zabawy. Zaznaczę tylko, że tych przestępców i bohaterów naprawdę nie da się nie kochać. Fish Mooney, Oswald Cobblepot – cudowny i niezapomniany wariat, wręcz niemożliwy do przeoczenia, Barbara Kean, Edward Nygma – człowiek, który od pierwszej chwili całkowicie kradnie przedstawienie, Falcone, Lucius Fox, Butch Gilzean, Tabitha Galavan, Nathaniel Barnes, a w końcu mój ulubieniec – Jerome Valeska. Naprawdę, jak go poznacie to już po Was. I to wcale nie dlatego, że gra go Cameron Monaghan. Może po części dlatego, ale ten chłopak, tak jak i większość wyżej i niżej wymienionych, ma takie zdolności aktorskie, że niech go piekło pochłonie, bo być tak niesamowitym to aż grzech.

W ramach Waszej czystej ciekawości bliżej przedstawię Wam samych aktorów. Ot, na dokładkę.

James Gordon – Ben McKenzie (znany z: „Życie na fali” 2003, „88minut” 2007)

Dacid Mazouz – Bruce Wayne (znany z: „Touch” 2012, „Dom obłąkanych dusz” 2013, „Duchy kanionu” 2016)

Alfred Pennyworth – Sean Pertwee (znany z: “Ukryty wymiar” 1997, „Equilibrium” 2002, “Ponury dom” 2012)

Harvey Bullock – Donald Logue (znany z: “Blade – wieczny łowca” 1998, “Jak w niebie” 2005, „Ghost Rider” 2007, „Max Payne” 2008, „Wikingowie” 2013)

Oswald Cobblepot – Robin Lord Taylor (znany z: „Step Up 3D” 2010, „Druga Ziemia” 2011)

Fish Mooney – Jada Pinkett Smith (znana z: „Gruby i chudszy” 1996, „Matrix Rewolucja” 2003, „Matrix reaktywacja”  2003, „Zakładnik” 2004, „Zabić wspomnienia” 2007)

Selina Kyle – Camren Bicondova (znana z: „Battlefield America” 2012, “GirlHouse” 2014)

Edward Nygma – Cory Michael Smith (znany z: “Camp X-Ray” 2014, „Olive Kitterdge” 2014, „Carol” 2015)

Lucius Fox – Chris Chalk (znany z: “Nim diabeł dowie się, że nie żyjesz” 2007, “Newsroom” 2012, “Zniewolony” 2013).

Theodore Galavan – James Frain (znany : “Tron: Dziecictwo” 2010, “Woda dla słoni” 2011, “Jeździec znikąd” 2013)

Jerome Valeska – Cameron Monaghan (znany z: „Shameless – niepokorni” 2011, „Akademia Wampirów” 2014, „Dawca Pamięci” 2014)

Cóż mogłabym wystawić w tym przypadku za grę aktorską? Przecież uwielbiam ich wszystkich, a to dopiero wierzchołek góry lodowej. Śmietanka towarzyska, owszem, ale też dopiero część niezwykłych bohaterów.

 Zdecydowane 5/5.

Muzyka

Za muzykę odpowiada dwóch niesamowitych ludzi Graeme Revell i David E. Russo. Pierwszego możecie kojarzyć przez takie twory jak: „Riddick”, „The River”, „Królowie ulicy”, „Lara Croft: Tomb Raider”, „Pitch Black”, „Martwa cisza”, „Nieuchwytny cel” czy „Sin City – miasto grzechu”. Davida poznaliście przez: „The tomorrow people”, „CSI Kryminalne zagadki Miami” czy „Nikitę”.

Tym razem panowie również nie zawodzą. Muzyka idealnie wkomponowuje się w klimat i, co moim zdaniem najważniejsze, nie jest nachalna. Brakowało mi jednakże motywu charakterystycznego, który zapadłby w pamięć na dłużej. Jest kilka nutek, które śmiało startują po tę pozycję, ale niestety żadna jej nie osiąga.

Dlatego nie mogę dać pełnej ilości punktów. 4/5

Ciekawostki

W Gotham poznajemy wielu przyszłych znaczących bohaterów DC – Kobietę Kot, Poison Ivy, Riddlera, Pingwina, Batmana.

Podsumowanie:

Jeżeli zignorować drobne wady w serialu to jest on naprawdę świetny. Każdy kolejny odcinek wygrywał moje serce i pozostanie w mojej pamięci na długo. Teraz nic, tylko czekać na 3x15.

Trzymajcie się cieplutko misiaki, a Gotham dostaje w pełni zasłużone 19/20.